در حال حاضر بیشتر باغهای گردوی کشور به دلیل استفاده از کشت بذری و پیوندی نبودن درختان یا به علت نداشتن کشت اصولی، در واقع سنتی یا نیمه سنتی محسوب می شوند. در باغهای قدیمی تک درختان مرغوب زیادی دیده می شوند و نیز گاهی عملکرد قابل قبولی دارند؛ اما از لحاظ کیفی و نیز به دلیل یکدست نبودن محصول و نداشتن بسته بندی مناسب، ارزش صادراتی لازم را ندارند. از طرف دیگر در موقعیت فعلی کشور، گردوهای تولیدی از کشش بازار داخلی مناسبی برخوردارند؛ ولی در آینده اوضاع بازار گردو هم از لحاظ هزینه های تولید و هم از لحاظ قدرت رقابت با سایر کشورها در خصوص صادرات محصول، نگران کننده و نیازمند برنامه ریزی مناسب خواهد بود.
امروزه احداث باغ های گردوی پیوندی در سطح دنیا به دلیل برتری در عملکرد کمی و کیفی محصول، کاملا معمول و مرسوم شده است. پیشرفت کشورهایی نظیر چین، فرانسه، آمریکا، شیلی و... طی ۲۰۰ سال اخیر در این زمینه چشمگیر بوده و در عین حال در کالیفرنیا از سال ۱۹۱۲ به بعد هیچ باغدار مطلعی اقدام به احداث باغها بذری نکرده است.
در ایران آمار دقیقی از سطح باغهای پیوندی منتشر نشده است و به نظر می رسد کمتر از %۲ باغ های گردوی کشور از نوع پیوندی و یا کشت بافتی باشند. با این حال از سال ۱۳۹۰ تاکنون خصوصا در سالهای ۱۳۹۴ و ۱۳۹۵، با اضافه شدن نهالستانهای جدید روند مناسبی برای تولید نهال های پیوندی و کشت بافتی آغاز شده است.

گردو از خانواده گردوییان و متعلق به جنس گردوی معمولی است. در این جنس ۲۱ گونه وجود دارد که بعضی میوه خوراکی ندارند. مهم ترین گونه ای که از لحاظ میوه دهی اهمیت دارد گونه گردوی ایرانی است که در سراسر جهان پراکنده شده و بیشتر ارقام تجاری مهم دنیا و درختان پیوندی را شامل می شود.
علاوه بر اینکه ارقام تجاری این گونه از نظر تهیه « پیوندک» و تشکیل بخش هوایی درختان پیوندی اهمیت زیادی دارد، ارقام ناشناخته آن نیز، که از توده های بذری به دست می آید، برای بخش زیرزمینی درختان پیوندی به عنوان «پایه» درخور توجه است و در ایران و بعضی کشورها از آن استفاده می شود. از سایر گونه های مهم جنس گردوی معمولی، گونه گردوی سیاه است که از آن بیشتر به خاطر مرغوبیت چوب و همچنین به عنوان پایه برای درختان پیوندی استفاده می شود.

گردو یکی از قدیمی ترین گونه های گیاهی در کره زمین شناخته شده و قبل از پیدایش انسان، از دوران سوم زمین شناسی وجود داشته است. استفاده غذایی از میوه گردو به عنوان اولین میوه به ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح ع بر میگردد. در بعضی منابع، آغاز کشت و کار و پرورش گردو را به حدود ۲۵۰۰ سال پیش نسبت می دهند.
طبق نظر بسیاری از محققین، زادگاه و منشا اصلی گردوی خوراکی فلات بوده است و به همین دلیل به آن گردوی ایرانی می گویند. بعضأ در این زمینه به کوههای کار پاتین واقع در لهستان به عنوان رویشگاه قدیمی گردو اشاره شده است عده ای از محققین نیز بر اساس بررسی های مولکولی، کوه تین شان در چین را منشأ گردوی معمولی می دانند. پراکنش گردو در جهان از مرکز اروپا تا کشورهای آسیای شرقی و همچنین در مناطق آمریکای شمالی و جنوبی دیده می شود.
در ایران پراکنش گردو در همه دامنه های رشته کوههای البرز و زاگرس و در ۲۹ استان کشور به جز هرمزگان و بوشهر به چشم می خورد.

بنابر آمارنامه سال ۱۳۹۴ وزارت جهاد کشاورزی، کل سطح زیر کشت گردوی ایران ۱۵۳ هزار هکتار است که این میزان، % ۵ / ۶۷ از کل سطح باغهای مختلف کشور را تشکیل می دهد. از کل سطح زیر کشت گردو حدود ۳۲ هزار هکتار به صورت نهال و ۱۲۱ هزار هکتار به صورت سطح بارور است که تولید محصول آن مجموعة ۲۳۱ هزار تن در سال برآورد می شود. این در حالی است که سطح زیر کشت گردوی بارور جهان حدود یک میلیون هکتار با تولید ۳ / ۴ میلیون تن گردو در سال است. بنابراین ایران با مالكيت %۱۲ از سطح زیر کشت دنیا به عنوان سومین کشور بزرگ تولیدکننده گردو پس از کشورهای چین (با حدود %۳۰ گردوی جهان و آمریکا با حدود %۲۰ گردوی جهان قرار دارد.
برترین استان های تولیدکننده کشور از لحاظ میزان تولید به ترتیب استانهای همدان، آذربایجان شرقی، فارس، کرمانشاه و لرستان و از لحاظ سطح زیر کشت استان های کرمان، همدان، لرستان، آذربایجان شرقی و فارس هستند. میزان سطح زیر کشت و تولید استانهای کشور در جدول زیر آورده شده است. سطح زیر کشت گردوی جهان بر اساس آمار FAO طی ۴۷ سال (۱۹۶۱ تا ۲۰۰۸) ۵ برابر و در ایران ۱۵ برابر رشد داشته است (هرچند به نظر می رسد تعیین دقیق سطوح قدیمی و جدید با اشکالاتی مواجه بوده است).

میزان سرانه مصرف گردو در جهان حدود ۰ / ۵ کیلوگرم و در ایران ۲ / ۷۵ کا است. با این حساب تقریبا می توان گفت معادل کل محصول گردوی تولیدی در وب کشور، موردنیاز برای مصرف داخلی است و با توجه به قیمت جهانی مغز گردو، ج ۵تا۶ / ۵ دلار، احتمال صادرات گردوی ایران ضعیف است؛ با این حال مسئولان وزارت جهاد کشاورزی اعلام کرده اند که در سالهای اخیر سالانه ۳ تا ۸ هزار تنگ به کشورهای عربی و اروپایی صادر شده است که ممکن است به دلیل مشوق های صادراتی و نیز وجود بازار خاص برای گردوی تولیدی ایران باشد. واردات گردو به کشور نیز علیرغم ممنوعیت، به صورت غیررسمی سالانه ۳تا۵ هزار تن اعلام شده است؛ ولی در هر حال آنچه در بازار دیده می شود حجم قابل توجهی دارد. ضمنا میزان صدور مجوز رسمی برای تعادل بازار داخلی نیز محدود است.

باتوجه به موقعیت اقلیمی خشک و نیمه خشک در بیشتر مناطق کشور، وجود درختان بلندقامت و سرسبز گردو به عنوان یک پوشش منحصر به فرد در مباحث گردشگری حائز اهمیت است. از طرفی محصول تولیدی در باغهای کشور عمدتا کیفیت خوراکی مطلوبی دارد و از لحاظ پسماند سم و کودهای شیمیایی نسبتا سالم اولین جسمی مه۴: دومین تمام مساعد م دت این است؛ چراکه مصرف زیاد سموم و کودهای شیمیایی در باغ های ایران چندان م نیست، بنابراین از این پتانسیل می توان در صادرات محصول استفاده کرد. باغهای سنتی گردوی ایران به دلیل تکثیر بذری و تنوع ارقام ناس کرنیکی محسوب می شود؛ در حالی که در بسیاری از کشورها، در اهداف اقتصادی و توسعه باغ های پیوندی، توده های بذری به تدریج نام در برده اند. تنوع ژنتیکی کاهش یافته است. با این توصیف، در کشورمان زمینه بسیار وسیعی برای شناسایی ارقام امیدبخش وجود دارد.

مغز گردو حاوی %۶۵ روغن، %۱۵ پروتئین، %۱۴ کربوهیدرات، %۱ مواد معدنی، %۳ / ۵ آب و %۱ / ۵ سایر ترکیبات و ویتامین هاست. ۱۰۰ گرم مغز گردو ۶۵۴ کالری انرژی دارد که این میزان به طور متوسط معادل کالری روزانه موردنیاز بدن انسان است. ویتامین های مهم موجود در گردو از نوع E ، A ، C ، B و K هستند و مخصوصا به خاطر داشتن مقدار زیاد ویتامین B۶ در تقویت حافظه و اعصاب مؤثر است. ۹۰ % چربی های موجود در مغز گردو از نوع غیر اشباع است و به همین دلیل باعث کاهش کلسترول خون می شود. وجود اسید لینولنیک زیاد در مغز گردو باعث کاهش فشار خون شده و همچنین وجود آلفالینولئیک در استحکام استخوان مؤثر است. آنتی اکسیدان هایی نظیر ملاتونین، احتمال بروز سرطان ها را کاهش میدهد و بیماری پارکینسون را کنترل می کند. میوه نارس گردو حاوی مقادیر زیاد ویتامین C است و برای تهیه چاشنی و مارمالاد از آن استفاده می کنند. در پوست سبز گردو مقادیر زیادی از مواد فنولیک یا همان تانن ها وجود دارد که از آن برای صنایع چرم سازی و رنگرزی، صنایع چوب و در داروسازی استفاده می شود. پوست چوبی میوه گردو در پزشکی به عنوان قابض (قطع خونریزی معده)، در صنایع هوافضا برای تمیز کردن موتور جت و در صنایع تایرسازی، تهیه سنباده صنعتی و... کاربرد دارد.
از برگ گردو هم در پزشکی استفاده می شود و به عنوان قابض و ضد التيار درمان سوءهاضمه و اسهال به کار می رود؛ ضمنا خاصیت قارچ کشی برگی اثبات شده است. در کنار مصرف غذایی میوه گردو، چوب درخت گردو نیز اهمیت زیادی دارد چوب درخت گردو یکی از چوب های صنعتی بسیار معروف دنیا محسوب می شود و به دلیل ویژگی های آناتومیک، فیزیکی و مکانیکی دوام و کارایی زیادی داشته و نقد رنگ خاص آن جالب توجه است. چوب گردو در صنایع چوبی، مبل سازی، ساخت لوازم موسیقی، معرق و منبت کاری، نماسازی و ... کاربردهای فراوانی دارد. 

گردو گیاهی تک پایه است و گلهای نر و ماده آن به صورت جدا ولی روی یک درخت دیده می شود. تشکیل گل های ماده و رشد گلهای نرو ماده آن به صورت جداولی روی یک درخت دیده می شود.
تشکیل گل های ماده و رشد گل های نر (شاتونها) در بهار اغلب هم زمان نیست که به | این حالت «دایکوگامی» گویند. این حالت باعث اختلال در گرده افشانی خواهد شد که در ارقام
مختلف به دو صورت دیده می شود. در ارقام پروتوژین، گل های ماده زودتر از گل های نر و در | ارقام پروتاندر، گلهای نر زودتر از گل های ماده | تشکیل می شود. گل انگیزی گل های گردو در طول فصل رشد سال قبل اتفاق می افتد. معمولا گل انگیزی گلهای نر در اوایل گل انگیری گل های ماده در اوایل تیرماه صورت می گیرد و تحت تاثیر عوامل غذایی و هورمونی و بسته به شرایط عمومی درخت است.
جوانه ها:
جوانه های رویشی و جوانه های باره درخت روی شاخه یکساله به صورت انتهایی یا به صورت جانبی قرار دارد. شاتونهای نر عموما به صورت جانبی و در بخشهای قاعدۀ شاخه یکساله دیده می شود. در بهار با رشد جوانه های بارده انتهایی یا جانبی) معمولا میوه ها در انتهای شاخه جدید تشکیل می شود. علاوه بر آن، جوانه های جدید رویشی و بارده و شاتونهای نر برای سال آینده نیز روی شاخه سال جاری در کنار برگ ها تکامل می یابند. جوانه های رویشی نیز در بهار پس از رشد می توانند ایجاد کننده جوانه های بارده، شاتونهای نر و یا جوانه رویشی دیگری باشند.
لازم به ذکر است جوانه های جانبی اغلب به صورت مضاعف دیده می شود که یکی اصلی و دیگری جایگزین است. این جوانه ها ممکن است هر دو رویشی بوده یا جوانه اصلی آن زایشی و جوانه جایگزین آن رویشی باشد و گاهی در ارقام خوشه ای ممکن است هر دو زایشی باشد.
شاخه ها:
شاخه های گردو خصوصا شاخه های یک ساله توخالی و ماشورهای هستند و میزان رشد آنها بر حسب شرایط رشدی و سن درخت متفاوت است؛ ولی معمولا در شاخه های یک ساله به صورت تناوبی یک سال در میان میزان رشد بیشتری دیده می شود. شاخه ها در فصل رشد آبدار و در فصل زمستان برای مقاومت در برابر سرما مقدار زیادی از آب خود را از دست می دهند.
سیستم ریشه ای گردو:
سیستم ریشه ای گردو بسیار قوی است و به دو شک دیده می شود. ريشة اصلی گردو به صورت عمیق و ریشه های جانبی آن به صورت افق رشد می کنند. میزان رشد ریشه عمقی تا ۳ / ۵ متر گزارش شده است؛ ولی به نظر می رسد در مناطق کوهستانی در حاشية رودخانه ها، در صورت شنی بودن خاک و سطح مناسب آبهای زیرزمینی، احتمالا به میزان بسیار بیشتری قدرت رشد داشته باشد. در
خصوص میزان رشد ریشه های جانبی، به ویژه در مناطقی که درخت محدود به خاک و آب سطحی است، میزان رشد تا شعاع ۲۵ متر دیده شده است.
ارتفاع درخت:
میزان قدرت رشد درختان گردو بر حسب نوع رقم پایه و پیوندک و همچنین برحسب شرایط رشد متفاوت است. به طور کلی درختان گردو را به سه دسته درختان با قدرت رشد زیاد، متوسط و ضعیف تقسیم می کنند. همچنین از لحاظ وضعیت باز و بسته بودن تاج نیز به سه دسته گسترده، نیمه گسترده و افراشته تقسیم می شوند. حداکثر ارتفاع گونه های گردوی ایرانی ۱۰ تا۲۵ متر است و بعضا تا ارتفاع ۳۵ متر و شعاع ۱۵ متر دیده شده است.
گرده افشانی گردو:
ارقام گردو خودبارور هستند؛ ولی با توجه به تنوع ارقام موجود در یک منطقه گردوكاری و همچنین به دلیل خاصیت دایکوگامی، برای پذیرش گرده های سایر درختان مشکلی نداشته و عملا دگر باروری نیز اتفاق می افتد. در مواقعی که تنوع ارقام کم باشد و فاصله باغ از سایر باغها زیاد باشد، وجود گرده زا الزامی است. این موضوع در باغهای پیوندی خصوصا برای ارقام دیرگل اهمیت دارد. تعداد درختان گرده زا معمولا باید ۵ تا %۶( و در مناطق گرم و مرطوب %۱۰) د درختان اصلی باشد. گرده افشانی درختان گردو از طریق باد انجام می شود و گرده های سبک و کوچک (به اندازه ۰ / ۳ میلی متر) از شاتونهای نر در هوا پراکنده می شوند و می توانند تا شعاع یک صد متری، درختان اطراف را تحت پوشش قرار دهند. هر شاتون از ۷ تا ۱۰ گل تشکیل می شود و حدود یک میلیون دانه گرده تولید می کند. دانه های گرده هر رقم علاوه بر ایجاد تغییر ژنتیکی در بذر حاصل، که در آینده درخت حاصل از بذر مؤثر است، در همان سال هم تا حدی روی کیفیت میوه های درخت تأثیر می گذارند که به این پدیده «زینا» گفته می شود.
در مناطق گردوخیز معمولا ارقام پروتوژین، هموگام و پروتاندر به فراوانی وجود دارد و مشکل زیادی از لحاظ گرده افشانی به وجود نمی آید؛ ولی در صورت یکنواختی ارقام موجود در یک منطقه، خصوصا در شرایطی که تنوع درختان پیوندی دیرگل وجود نداشته باشد، باید به این موضوع بیشتر توجه کرد. لازم به ذکر است میزان پروتاندری در درختان جوان و در شرایط نسبتا گرم بهار بیشتر بروز می کند و در صورت خنک تر بودن بهار میزان پروتوژنی افزایش می یابد.
دوران بلوغ درختان:
زمان وقوع این دوره بر حسب نوع رقم و تا حدی در اثر شرایط محیطی، متفاوت است و بین ۳ تا ۲۰ سالگی اتفاق می افتد. معمولا در درختان بذری بلوغ طولانی است؛ ولی در بعضی از درختان بذری تحت عنوان «زودبارده» حتی در سال اول و دوم نیز گلدهی اتفاق می افتد. معمولا صفت زودباردهی با صفت باردهی خوشه ای با هم دیده می شود.
پس از طی دوره نونهالی، شاخه ها و جوانه های درخت در سالهای بعد بالغ می شوند. در فرآیند پیوند معمولا بلوغ درخت مادری به نهال نابالغ منتقل شده و باعث زودباردهی می شود، هرچند بالإجبار به دلیل برش های سنگین بر درخت مادری، این بلوغ کمی با تأخیر روی می دهد. در نهال های کشت بافت نیز به دلیل جوان سازی بافت برای تکثیر، تا اندازه ای در بلوغ درختان تأخیر دیده می شود.به طورکلی بلوغ زودهنگام چندان مفید نبوده و اندازه و تاج درختان را محدود می سازد. باردهی اقتصادی درختان گردو از سال هشتم تا دوازدهم شروع می شود، ولی در بعضی ارقام ممکن است از سال پنجم آغاز شود.
حداکثر سن درختان گردو:
درختان کهنسال گردو با سن ۱۰۰ تا ۷۰۰ سال در باغهای سنتی در مناطق گردوخیز نظیر منطقه شهمیرزاد، تویسرکان، کرمان، آذربایجان و ...، فراوان به چشم می خورد. میزان سن درختان نیز بر حسب نوع رقم و شرایط محیطی متفاوت است. در درختان پیوندی نوع پایه نیز در عمر درخت مؤثر است. در بعضی منابع قدیمی ترین درخت گردوی ایران با سن ۱۴۰۰ سال در آورگان شهرکرد معرفی شده است؛ با این حال در نقاط زیادی درختان بسیار قدیمی با میزان سن ناشناخته وجود دارد.
آللوپاتی: یکی دیگر از ویژگی های درختان گردو تولید ماده هیدروژوگلان از برگ، ریشه و سایر اندام های درخت است که باعث ایجاد آللوپاتی می شود. در این حالت رشد سایر گیاهان در ساية اندازه درختان گردو مشکل خواهد بود.

برای پرورش گردو ارتفاع محل از سطح دریا می تواند از ۸۰۰تا۲۵۰۰ متر باشد و در عرض های شمالی تر حتی در سطح دریا هم گردو به خوبی رشد می کند؛ ولی در اغلب مناطق کشور ارتفاع ۱۷۰۰تا۲۲۰۰ متر برای این منظور مناسب تر است. محدوده عرض جغرافیایی قابل کشت در ایران از ۲۹ تا ۳۹ درجه شمالی متغیر است. - درجه حرارت مناسب تابستان در روز ۲۵ تا ۳۰۰ و حداکثر تا زمستان تا ۱۰°C- را به خوبی تحمل می کند و در بسیاری از مواقع تا ۲۰۰- مشکلی پیش نمی آید و حتی بعضی ارقام معروف به گردوی کارپاتی تا ۳۵°C- دوام می آورند. ارقام خوشه ای اغلب به سرمای زمستانه حساس ترند که علت آن احتمالا تخليه شدید مواد غذایی به خاطر بار زیاد است. C° ۳۸ قابل تحمل بوده و در شب بهترین درجه حرارت ۱۵ تا ۱۸°C می باشد.
ارقام خوشه ای اغلب به سرمای زمستانه حساس ترند که علت آن احتمالا تخليه شدید مواد غذایی به خاطر بار زیاد است. - نیاز سرمایی جوانه های گردو از ۴۰۰ تا ۱۷۰۰ ساعت درجه حرارت صفر تا ۷ درجه سانتی گراد ذکر شده است و بر حسب نوع رقم ونوع جوانه متفاوت است. به طورکلی جوانه های جانبی نسبت به انتهایی نیاز سرمایی بیشتری دارند و نیاز سرمایی شاتونها از جوانه های گل کمتر می باشد.
- رطوبت نسبی محیط می بایست کمتر از %۷۰ و بیشتر از %۲۵ باشد. معمولا رطوبت زیاد باعث گسترش بیماری ها و اختلال در گرده افشانی می شود و رطوبت کم نیز اثرات تنش خشکی را بیشتر می کند..
- وزش بادهای فصلی در دورة گرده افشانی مفید است؛ ولی سرعت و تداوم آن باعث سوختگی برگها و کاهش عملکرد می شود
- اگر شیب اراضی موردنظر برای احداث باغ بیشتر از %۱۰ باشد، بهتر است که کشت روی خطوط تراز انجام شود و حداکثر شیب زمین تا %۴۵ قابل قبول است. به طور کلی اراضی واقع در شيب دامنه ها نسبت به کف دره ها مناسب ترند و احتمال سرمازدگی تشعشعی کاهش می یابد، همچنین شیبهای شمالی به دلیل تأخیر در بازشدن جوانه ها و کاهش سرمای بهاره مناسب ترند.
- عمق خاک محل موردنظر برای کشت گردو بهتر است ۱ / ۵تا۳ متر بوده و حداقل cm ۸۰ از آن، خاک زراعی مرغوب باشد. بافت خاک در زمین موردنظر برای احداث باغ گردو بهتر است از نوع شنی لومی پاشنی با مواد آلی کافی باشد؛ با این حال، گردو به دلیل نیاز به آب و تهویه مناسب، در خاک های کمی سنگلاخ واریزهای کوهپایه ای و حاشیه رودخانه ها رشد خوبی دارد.
- ریشه گردو حساسیت زیادی به وضعیت زهکشی و تهویه خاک دارد و برای گسترش حداکثر و تأمین اکسیژن کافی، در خاک های عمیق و متخلخل بهتر رشد می کند. گونه های گردوی ایرانی به نسبت به بیماریهای ریشه حساس تر و در برابر شرایط غرقاب آسیب پذیرترند.
- PH مناسب خاک برای گردو در حد خنثی و بین ۷ تا۷ / ۵ است؛ ولی PH حداقل ۶ / ۵ و حداکثر ۸ را تحمل می کند. EC خاک بهتر است کمتر از ۱ / ۵ دسی زیمنس بر متر باشد و حد بحرانی آن ۴ / ۸ دسی زیمنس بر متر است. علی رغم حساسیت گردو به شوری خاک، در مواقعی که عامل افزایش EC مربوط به سولفات های خاک های گچی باشد تا حدی تحمل بیشتری خواهد داشت. درصورتی که رطوبت محیط بیشتر باشد نیز تحمل گیاه در برابر EC بیشتر است؛ ولی به طور کلی در EC بزرگ تر از ۳ معمولا بسته به سایر شرایط محیطی مشکلات زیادی به وجود می آید. - EC آب آبیاری بهتر است کوچک تر از ۱ / ۱ دسی زیمنس بر متر باشد و حد بحرانی آن ۳ / ۲ دسی زیمنس بر متر است.
- میزان آهک خاک باید کمتر از %۱۵ باشد، با این حال در مقادیر بیشتر هم رشد نسبتا مناسبی از گردو دیده شده است؛ ولی طبیعت PH خاک افزایش یافته و جذب عناصر ریز مغذی محدود خواهد شد. به طورکلی گردو را جزء درختان نسبتا آهک دوست دسته بندی می کنند و دلیل آن نقش فیزیکی و شیمیایی عنصر کلسیم و ایجاد تخلخل و امکان نفوذ هوا و حرکت آب و ریشه است. همچنین میزان بی کربنات مناسب آب کمتر از ۲ اکی والان بر لیتر تعیین شده است و بیش از این مقدار سبب بروز مشکلات تغذیه ای می شود.
- میزان کلر خاک باید کمتر از ۱۰ میلیاکی والان بر لیتر و میزان کلر آب باید کمتر از ۵ میلیاکی والان بر لیتر باشد. به طورکلی گردو به عناصر کلر، بور و سدیم حساس است و در صورت مسمومیت، به برگها خسارت وارد شده و در نتیجه عملکرد کاهش می یابد.
- میزان بور خاک باید کمتر از ۰ / ۷۵ تا ۱ میلی گرم بر لیتر باشد و میزان سدیم خاک باید کمتر از ۵ میلیاکی والان بر لیتر باشد.
- حداقل میزان عناصر ضروری خاک به ترتیب برای فسفر ۷، پتاسیم ۲۵۰، آهن ۱۰، منگنز ۸، روی، مس و بور هرکدام ۱ میلی گرم بر لیتر است.
- تأمین آب کافی موردنیاز گردو از الزامات اصلی احداث باغ گردوست علی رغم اینکه سیستم قوی ریشه ای گردو می تواند رطوبت ذخیره شده بارندگی ها را به خوبی جذب کند و نیز با وجود اینکه امکان دسترسی مناسبی به آبهای تحت الأرض و آب های روان اطراف را دارد، بازهم ممکن است نیاز آبی مطلوب فراهم نشده و در اواسط تابستان عوارض کم آبی مشهود شود. نیاز آبی گردو برای مناطق مختلف ۷ تا ۱۲ هزار متر مکعب است. این میزان برای حداکثر سن درختان و برای آبیاری غرقابی پیش بینی شده است. در آبیاری قطره ای نیاز آبی ۳ تا ۶ هزار متر مکعب تعیین شده است. و یک باغ یک ساله در شرایط کوهستانی کشورمان در سال اول به طور متوسط ۷۰ متر مکعب آب نیاز دارد. بر حسب تجربه سالانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ متر مکعب به این میزان اضافه می شود.بارندگی های زمستانه و بارندگی های مؤثر در طول فصل رشد می تواند بخشی از نیاز آبی گردو را فراهم کند؛ برای مثال، در یک منطقه با ۲۵۰ میلیمتر بارندی سالانه، تأمین حداکثر ۲۵۰۰ متر مکعب از نیاز آبی گردو امکان پذیر است. بنابرار. برای موفقیت در کشت دیم حداقل بیش از ۷۰۰ میلی متر بارندگی با توزیع مناسب لازم است. تأمین به موقع آب به ویژه در میانه های فصل رشد تا اواخر تابستان بسیار مهم بوده و در میزان عملکرد و پرشدن مغز تأثیر شگرفی دارد.